Resimli kitaplarında toplumsal sorunlara büyük bir duyarlılıkla eğilen ödüllü sanatçı Claude K. Dubois, sokakta yaşayan insanlarla çalışan Sarah V. ile birlikte Kimsesiz’de hepimizin birbirimizin kimsesi olduğunu ve bunu unutmayan tek varlığı, içimizdeki çocuğu köreltmememiz gerektiğini hatırlatıyor:
Büyük kentlerden birindeyiz. Sokakta koşuşturan insanların yüz hatları seçilemiyor. Seçemesek de gözlerinde aynı ifade olduğundan eminiz. Bakıyorlar ama görmüyorlar, görürlerse temas kurmak zorunda kalacaklarından görmezden gelmek konusunda antrenmanlılar.
Kentte çöp karıştıran bir siluet, sokaklarda kaybolmuş bir gölge olarak beliren Kimsesiz’in de belirgin bir yüzü yok. Arkadan, kalın paçavralara sarınmış bedenini görüyoruz, taşıdığı ağır çantaları. Sadece rahatsızlık verdiği zaman görünür oluyor: Mesela otobüste, kötü koktuğu için. Ya da parkta, oynayan çocuklar ve huzurlu aileler manzarasına uymadığından. Buralarda, hayatımızda hoş görülmüyor Kimsesiz.
Bir zamanlar postacı olan ama artık ismini dahi doğru dürüst hatırlayamayan bir evsiz o. Bir yüzü yok çünkü kimse onu görmüyor. Oysa var, hem de nasıl!
Claude K. Dubois, Kimsesiz’e incecik, çok katmanlı çizgilerle elle tutulur bir şekil verirken, Sarah V. öze indirgenmiş, sade sözlerle hikâyesini anlatıyor. İki sanatçı, olağanüstü bir denge ve hassasiyetle Kimsesiz’e yadsınamaz kimliğini geri veriyor.
Daha doğrusu Kimsesiz’i bir isme ve yüze kavuşturan, ona dosdoğru bakıp gördüğünü dillendirmekten, içinden geldiğini yapmaktan çekinmeyen küçük bir çocuk.
Kimsesiz, çocuk duyarlılığına her zamankinden çok ihtiyaç olduğu bir dönemde her evde bulunması gereken bir kitap!
Arka Kapak:
Kimsesiz, sokakta yaşıyor. Buz gibi havalarda yatabileceği korunaklı bir yerin, içini ısıtacak sıcak bir çorbanın özlemini çekiyor. Ama aşevinde sıra ona geldiğinde ismini hatırlayamıyor. Eli mahkûm yoluna devam ediyor: karnında ve yüreğinde kocaman bir boşlukla. Ama birden karşısında bir çocuk beliriyor…